از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «إِنَّ الكَافِرَ إِذَا عَمِلَ حَسَنَةً، أُطعِمَ بِهَا طُعمَةً مِنَ الدُّنيَا، وَأَمَّا المُؤمِن، فَإِنَّ اللَّه تعالى يَدَّخِرُ لَهُ حَسَنَاتِهِ في الآخِرَةِ، وَيُعْقِبُهُ رِزْقاً في الدُّنْيَا عَلى طَاعَتِهِ»: «وقتی کافری کار نيکی انجام دهد، در برابر آن بهره ای از نعمت های دنيا به او داده می شود؛ اما الله متعال، نيکی های مؤمن را برای آخرت او ذخيره می کند و به دنبالِ طاعتش روزی ای در دنيا به او عطا می فرمايد». و در روایتی آمده است: «إِنَّ اللَّه لا يَظْلِمُ مُؤْمِناً حَسَنَةً، يُعْطَى بِهَا في الدُّنْيَا، وَيُجْزَى بِهَا في الآخِرَة، وَأَمَّا الْكَافِر، فَيُطْعَمُ بِحَسَنَاتِ مَا عَمِلَ للَّهِ تعالى في الدُّنْيَا، حَتَّى إِذَا أَفْضَى إِلى الآخِرَة، لَمْ يَكُنْ لَهُ حَسَنَةٌ يُجْزَى بِهَا»: «به يقين الله متعال در برابر هيچ کار نيکی به هيچ مؤمنی ستم نمی کند (و از پاداش او نمی کاهد)؛ مؤمن بهره ی نيکی اش را در دنيا دريافت می کند و در آخرت نيز در برابر هر نيکی، پاداش می يابد؛ اما کافر در دنيا از (لذايذ دنيوی و) بهره ی نيکی هایی که برای الله متعال انجام داده، برخوردار می شود تا پس از انتقال به آخرت نيکی ای نداشته باشد که به خاطر آن پاداش بگيرد».