الشرح

حدیث مذکور بر این دلالت دارد که شایسته است انسان دست بالا را داشته باشد؛ با این توضیح که سعی کند به اندازه ی توان و وضعیتی که دارد، انفاق کننده و نیکوکار باشد نه اینکه گدا و گیرنده باشد. چون بخشش و انفاق، دست انسان را بالا می برد. همچنین بر او لازم است انفاق را از نزدیکان و خویشاوندان شروع کرده و به اندازه ی توان تسلای دل آنان بوده و دست شان را بگیرد. و در میان نزدیکان و خویشاوندان از مهمترین آنها آغاز کند؛ بنابراین از مادر و سپس پدر و به همین ترتیب خواهر و برادر آغاز کند و در ادامه نزدیک ترین ها را مد نظر بگیرد و در صورتی که نیاز به کمک دارند، کمکش را از آنها دریغ نکند.