الشرح

الله متعال در روز قیامت و در میان کسانی که در صحرای محشر گرد آمده اند، ندا می دهد: «أَيْنَ المُتَحَابُّونَ بِجَلاَلِي؟»: «کسانی که به خاطر عظمت من با يکديگر دوستی و محبت داشته اند، کجا هستند؟». الله متعال درحالی این سوال را مطرح می کند که جایگاه آنان را می داند و از اوضاع و احوال آنها کاملا آگاه است؛ اما به این ترتیب فضل آنها را بیان نموده و آشکار می نماید؛ و به این معناست: کجایند کسانی که فقط به خاطر بزرگی و عظمت من و نه هیچ هدف دیگری از اهداف دنیوی با هم محبت و دوستی کرده اند؟ سپس می فرماید: «اليَوم أُظِلُّهُم فِي ظِلِّي»: «امروز آنها را در سایه ی خود جای می دهم». نسبت داده شدن سایه به الله متعال، از باب بیان بزرگی و شرف آن می باشد و مراد از آن سایه ی عرش است؛ چنانکه در روایات دیگر آمده است: «ظِلِّ عَرْشِي»: «سایه ی عرشم». «يَوْمَ لاَ ظِلَّ إِلاَّ ظِلِّي»: یعنی در آن روز هیچ سایه ای جز سایه ی عرش خداوند رحمن وجود ندارد.