از حذیفة بن یمان رضی الله عنهما روایت است که می گوید: يکی از شب ها با رسول الله صلى الله عليه وسلم نماز خواندم که ايشان سوره ی «بقره» را شروع کرد. با خود گفتم: در آيه ی صدم رکوع خواهد کرد. اما از اين آيه گذشت؛ گفتم: همه ی «بقره» را در يک رکعت خواهد خواند (و آنگاه رکوع خواهد کرد). اما همه ی اين سوره را خواند و در اين انديشه بودم که رکوع خواهد نمود؛ اما رکوع نکرد و سوره ی «نساء» را شروع کرد و آن را تا پايان خواند. سپس «آل عمران» را آغاز نمود و آرام و با ترتيل می خواند و هرگاه به آيه ای می رسيد که در آن تسبيح و ستايش الله بود، تسبيح می گفت و چون به آيه ی دعا می رسيد، دعا می کرد و هنگامی که به آيه ای با موضوع پناه جستن به الله می رسيد، پناه می خواست تا اينکه رکوع نمود و شروع کرد به گفتن: «سُبحانَ رَبِّيَ الْعظِيمِ» و رکوعش متناسب با قيامش طول کشيد؛ آنگاه برخاست و گفت: «سَمِعَ اللَّهُ لِمن حَمِدَه، ربَّنا لك الْحمدُ» و اين قيامش نيز تقريباً به اندازه ی رکوعش طولانی بود و سپس به سجده رفت و همواره «سبحان رَبِّيَ الأعلَى» می گفت چنانکه سجده اش متناسب با قيامش طول کشيد.