ھۇزەيفە رەزىيەللاھۇ ئەنھۇ رىۋايەت قىلىپ مۇنداق دېگەن: بىر كېچىسى پەيغەمبەر سەللەللاھۇ ئەلەيھى ۋە سەللەم بىلەن ناماز ئوقۇغۇنۇمدا، ئۇ سۈرە بەقەرەنى باشلىدى، يۈز ئايەتتە رۇكۇ قىلا دەپ ئويلىسام، ئۇنىڭدىن ئۆتۈپ كەتتى، ئاندىن سۈرە بەقەرەنى ئوقۇپ رۇكۇ قىلا دېسەم، ئۇنىڭدىنمۇ ئۆتۈپ، سۈرە نىسانى باشلىدى، ئۇنىمۇ تۈگىتىپ، ئال-ئىمراننى باشلاپ ئۇنىمۇ تۈگەتتى، ئۇنىڭ ئۈستىگە، ئايەتلەرنى ئالدىرىماي (يەنى تەرتىل بىلەن) ئوقۇيتتى، تەسبىھ بار ئايەتتىن ئۆتسە، تەسبىھ ئېيتاتتى، ئىلتىجا بار ئايەتتىن ئۆتسە، ئىلتىجا قىلاتتى، پاناھ تەلەپ قىلىش ئايىتىدىن ئۆتسە، پاناھ تەلەپ قىلاتتى، ئاندىن رۇكۇ قىلىپ: سۇبھانە رەببىيەل ئەزىم (بۈيۈك رەببىم بارلىق ئەيىب-نۇقساندىن پاكتۇر) دېگەن زىكىرنى باشلىدى ۋە رۇكۇدىمۇ خۇددى قىيامدا تۇرغاندەك ئۇزۇن تۇردى، ئاندىن: سەمىئەللاھۇ لىمەن ھەمىدە (ئاللاھ تائالا ئۆزىگە ھەمدى ئېيتقان كىشىنى ئاڭلايدۇ)، رەببەنا لەكەلھەمدۇ (ئى رەببىمىز! بارلىق ھەمدۇ-سانا ساڭا خاستۇر)، دەپ رۇكۇدا تۇرغاندەك (ئۇزۇن ۋاقىت) ئۆرە تۇردى. ئاندىن سەجدە قىلىپ: سۇبھانە رەببيەل ئەئلا (ئۇلۇغ رەببىم بارلىق ئەيىبتىن پاكتۇر)، دېگەن زىكىرنى باشلىدى ۋە (سەجدىدە) خۇددى قىيامدا تۇرغاندەك ئۇزۇن تۇردى