از ابوربعی حنظله بن ربيع اُسيِّدی رضی الله عنه، يکی از کاتبان رسول الله صلى الله عليه وسلم روایت است که می گويد: ابوبکر رضی الله عنه مرا ديد و حالم را پرسيد. گفتم: حنظله منافق شده است. ابوبکر رضی الله عنه گفت: سبحان الله، چه می گويی؟! گفتم: هنگامی که نزد رسول الله صلى الله عليه وسلم هستيم و درباره ی بهشت و دوزخ برای ما سخن می گويد، گويا بهشت و دوزخ را با چشم خود می بينيم؛ اما وقتی رسول الله صلى الله عليه وسلم را ترک می کنیم، زن و فرزند و روزمرگی ها و مسايل زندگی ما را به خود مشغول می کنند و بسياری از فرمایشات رسول الله صلى الله عليه وسلم را از ياد می بريم. ابوبکر رضی الله عنه فرمود: به الله سوگند که ما نيز چنين حالتی داريم؛ لذا با ابوبکر نزد رسول الله صلى الله عليه وسلم رفتم و وقتی به محضرش رسيديم، عرض کردم: ای رسول خدا، حنظله منافق شده است؟ رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «ومَا ذَاكَ؟»: «اين چه سخنی است که می گويی؟» گفتم: ای رسول خدا، زمانی که در حضور شما هستيم و درباره ی بهشت و دوزخ با ما سخن می گوييد، گويا بهشت و دوزخ را با چشم خود می بينيم و چون از محضر شما بيرون می رويم، زن و فرزند و مسايل زندگی ما را به خود مشغول می کنند و بسياری از فرمایشات شما را از ياد می بريم. این بود که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «وَالَّذِي نَفْسِي بِيدِهِ أن لَوْ تَدُومُونَ عَلَى مَا تَكُونُونَ عِنْدِي، وَفِي الذِّكْر، لصَافَحتْكُمُ الملائِكَةُ عَلَى فُرُشِكُم وفي طُرُقِكُم، وَلَكِنْ يا حنْظَلَةُ ساعةً وساعةً»: «سوگند به ذاتی که جانم در دست اوست، اگر هميشه همان وضعی را داشته باشيد که نزد من داريد و همواره در ذکر و ياد الله باشيد، ملائکه در خانه ها و در راه ها با شما دست می دهند؛ اما ای حنظله، ساعتی (برای عبادت الله) و ساعتی (برای استراحت و رسيدگی به کارهای دنيا)». و اين را سه بار تکرار فرمود.