از عبدالله بن عمر رضی الله عنهما روایت است که می گويد: شنيدم كه رسول الله صلى الله عليه وسلم هنگام بلند كردن سرش از ركوعِ ركعت دوم نماز صبح، بعد از گفتن سمع الله لمن حمده، ربنا لك الحمد، می فرمود: «اللهمَّ الْعَنْ فُلانًا وفُلانًا»: «یا الله، فلانی و فلانی را لعنت كن». بنابراین الله متعال این آيه را نازل فرمود: «لَيْسَ لَكَ مِنْ الأَمْرِ شَيْءٌ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ أَوْ يُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَالِمُونَ»: «[ای پیامبر] هیچ چیزی از کار [بندگان] در دست تو نیست؛ یا [الله] توبه ی آنان [= مشرکان] را می پذیرد [و از گناهشان درمی گذرد] یا عذاب شان می کند؛ زیرا آنان ستمکارند». و در روایتی آمده است: علیه صفوان بن امیه و سهیل بن عمرو و حارث بن هشام دعا می کرد.