از ابوهريره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «مِنْ خَير مَعَاشِ النَّاسِ لَهُمْ رَجُلٌ مُمْسِكٌ عِنَانَ فَرسِهِ فِي سَبِيلِ اللَّه، يَطيرُ عَلى مَتْنِهِ، كُلَّمَا سَمِعَ هَيْعَةً أَوْ فَزْعَةً، طارَ عَلَيْهِ يَبْتَغِي الْقَتلَ، أَو الْمَوْتَ مظَانَّهٍ، أَوْ رَجُلٌ في غُنَيمَةٍ في رَأْسِ شَعَفَةٍ مِن هَذِهِ الشَّعَف، أَوْ بَطنِ وادٍ مِن هَذِهِ الأَوديَةِ، يُقِيم الصَّلاةَ، ويُؤتي الزَّكاةَ، ويَعْبُدُ رَبَّهُ حتَّى يَأْتِيَهُ اليَقِينُ، ليَسَ مِنَ النَّاسِ إِلاَّ في خَيْرٍ»: «يکی از بهترين نمونه های زندگی مردم برای آنان، زندگی مردی است که لگام اسبش را در راه الله گرفته، بر پشت آن جولان می کند و هر بار صدای حضور دشمن يا بانگِ جنگ را می شنود، بی پروا به اميد کشتن دشمن يا به اميد شهادت در راه الله، به سوی مناطقی می شتابد که چنين موقعيتی دارند. يا - نمونه ی ديگر - زندگیِ مردی است که در ميان تعدادی گوسفند در ارتفاع يکی از اين کوه ها يا در عمق يکی از اين دره ها به سر می برد، نمازش را برپا می کند، زکات می دهد و پروردگارش را عبادت می نمايد تا آن که مرگش فرا رسد و جز در کارهای نيک و پسنديده، در ميان مردم نيست».