لە عبداللەی کوڕی مەسعودەوە -ڕەزای خوای لێبێت- کە پێغەمبەر -صلى اللە علیە وسلم- دەفەرموێت: «هەرکەسێک سوێندێک کە لەسەریەتی بە درۆوە بیخوات بۆ زەوتکردنی سامانى مسوڵمانێک بە ناهەق؛ ئەوا بە خواى گەورە دەگات وئەو (زاتە) لێی توڕەیە»، وپاشان ئەم ئایەتە دابەزی: {إِنَّ ٱلَّذِينَ يَشۡتَرُونَ بِعَهۡدِ ٱللَّهِ وَأَيۡمَٰنِهِمۡ ثَمَنٗا قَلِيلًا أُوْلَـٰٓئِكَ لَا خَلَٰقَ لَهُمۡ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ ٱللَّهُ وَلَا يَنظُرُ إِلَيۡهِمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمۡ وَلَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ} [آل عمران: 77] واتە: {بێگومان ئەوانەی پەیمانی خودا دەفرۆشن وسوێندەکەیان بە نرخێکی کەم دەفرۆشن؛ ئەوانە بێبەش دەبن لە ڕۆژی دواییدا وخودا قسەیان لەگەڵدا ناکات وتەماشایان ناکات ولە گوناھیان خۆش نابێت وپاکیان ناکاتەوە، وبۆ ئەوان ھەیە سزای بە ئێش وئازار}.