از ابوقتاده حارث بن رِبعی رضی الله عنه روایت است که می گويد: رسول الله صلى الله عليه وسلم در ميان يارانش ايستاد و اين نکته را برای آنها بيان کرد که جهاد در راه الله و ايمان به او برترين اعمال به شمار می روند. مردی برخاست و گفت: ای رسول خدا، به من بگوييد: اگر در راه الله کشته شوم، گناهانم بخشيده می شوند؟ رسول الله صلى الله عليه وسلم به او فرمود: «نعم، إنْ قُتِلْتَ في سبيلِ اللهِ، وأنتَ صَابِرٌ مُحْتَسِبٌ، مُقْبِلٌ غَيْرُ مُدْبِرٍ»: «بله؛ اگر با صبر و پايداری و به اميد پاداش هنگامِ رويارويی با دشمن فرار نکنی و کشته شوی، گناهانت بخشيده می شود». سپس رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «كَيْفَ قُلْتَ؟»: «چه گفتی؟» عرض کرد: به من بگوييد: اگر در راه الله کشته شوم، گناهانم بخشيده می شود؟ فرمود: «نعم، وأنتَ صَابِرٌ مُحْتَسِبٌ، مُقْبِلٌ غَيْرُ مُدْبِرٍ، إلا الدَّيْنَ؛ فَإنَّ جِبْرِيلَ -عليه السلام- قالَ لِي ذَلِكَ»: «بله؛ اگر با صبر و پايداری و به اميد پاداش هنگامِ رويارويی با دشمن، فرار نکنی و کشته شوی، گناهانت بخشيده می شود جز بدهی يا قرضی که بر عهده ی توست. اين را جبريل علیه السلام به من گفت».