الشرح

მედინის ებრაელებს შორის იყვნენ ბანუ ყურაიზა და ბანუ ნადირი. ჯაჰილიის დროს ერთ-ერთი მათგანი გაბატონდა მეორეზე და დაიმორჩილა იგი. ისინი შეთანხმდნენ და მოილაპარაკეს, რომ ყოველი მოკლული: თუ ძლიერი, გაბატონებული ტომი მოკლავდა ვინმე სუსტს, დამარცხებული ტომიდან — გამოსასყიდი იქნებოდა მხოლოდ 50 ვასყი. ხოლო თუ სუსტი ტომი მოკლავდა ვინმეს ძლიერიდან — გამოსასყიდი ორჯერ მეტი იქნებოდა, 100 ვასყი. ერთი ვასყი უდრის სამოც სა‘ას (მარცვლეულის საზომს). ისინი ამ წესს მისდევდნენ მანამ, სანამ მოციქული მუჰამმადი (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) არ გადმოსახლდა მედინაში. ორივე ტომი დაემორჩილა მის მოსვლას, თუმცა იმ დროს იგი ჯერ არ იყო გამარჯვებული თავის მტრებზე და არ გააჩნდა მათზე ძალაუფლება, რადგან ეს ჰიჯრას დასაწყისში იყო, როცა იგი მშვიდობის მდგომარეობაში იმყოფებოდა. სუსტი ტომის ხალხმა მოკლა ძლიერი ტომის კაცი. ძლიერმა ტომმა გაუგზავნა სუსტებს: "გადაგვიხადეთ ასი ვასყი, როგორც შეთანხმებული იყო". სუსტებმა უპასუხეს: ნუთუ ასეთი რამ ხდებოდა ორ ტომს შორის? რომლებსაც ერთი რელიგია, ერთი გვარი და ერთი მიწა აქვთ — რომ ზოგიერთი მათგანი უნდა იხდიდეს გამოსასყიდს მეორის ნახევარს?! ჩვენ ამას მხოლოდ თქვენი ჩაგვრისა და შიშის გამო გაძლევდით თქვენ. თუმცა ახლა, როცა მუჰამმადი მოვიდა, ამას აღარ მოგცემთ არასდროს". სიტუაცია გამწვავდა და სადაცაა ომი დაიწყებოდა მათ შორის, შემდეგ შეთანხმდნენ, რომ მათ შორის ალლაჰის შუამავალი (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) დაედგინათ მსაჯულად, შემდეგ მათგან გაბატონებულმა ჯგუფმა მოითათბირა და თქვეს: ვფიცავ ალლაჰს, მუჰამმედი მათგან არ მოგცემთ ორმაგს, რასაც აძლევს თქვენგან, ჭეშმარიტად, მართალნი არიან ჩვენ ამას მხოლოდ ჩვენგან უსამართლობით და მათი ჩაგვრით ვაძლევდით, ჩუმად გააგზავნეთ მუჰამმედთან ხალხი, ვინც მის აზრს შეიტყობს: თუ მოგცათ რაც გინდათ, მაშინ მიდით მასთან განსასჯელად, თუ არ მოგცემთ, რაც თქვენ გინდათ მაშინ შორს იყავით მისგან და არ მიხვიდეთ მასთან განსასჯელად. ამგვარად, მათ ალლაჰის შუამვალთან (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) გაგზავნეს ორპირთაგან ხალხი, რათა მათთვის მოეტანათ ამბავი, თუ რას იტყოდა ალლაჰის შუამავალი (ალლაჰის ლოცვა და შვიდობა მას), როდესაც ისინი ალლაჰის შუამავალთან (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) მივიდნენ, ალლაჰმა თავის შუამავალს მოუვლინა ზეშთაგონება მათი ყველა ამბის შესახებ, თუ რას გეგმავდენ ისინი, უზენაესმა ალლაჰმა სურა ალ-მაიდაში გარდმოავლინა: {ო, შუამავალო, არ დამწუხრდე მათ გამო, რომლებიც ეჯიბრებიან ერთურთს ურწმუნოებაში, მათგან რომლებმაც თქვეს, რომ ვირწმუნეთ} [ალ-მაიდა: 41]. სიტყვებამდე {და ვინც არ განსჯის იმით, რაც გარდმოავლინა ალლაჰმა, სწორედ ეგენი არიან ურჩნი} [ალ-მაიდა: 47]. შემდეგ თქვა იბნ აბბასმა (ალლაჰი იყოს მისით კამყოფილი) იმ ორზე: ვციცავ ალლაჰს, იმ ორზე გარდმოევლინა ალლაჰის სიტყვები: {და ვინც არ განსჯის იმით, რაც გარდმოავლინა ალლაჰმა, სწორედ ეგენი არიან ურწმუნონი} [ალ-მაიდა:44]. და {...სწორედ ეგენი არიან უსამართლონი} [ალ-მაიდა:45] და {...სწორედ ეგენი არიან ურჩნი} [ალ-მაიდა:47], უზენაესი ალლაჰი სწორედ მათ გულისხმობდა.