الشرح

Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- etrafında Ebu Bekir ve Ömer -radıyallahu anhumâ-’nın da bulunduğu bir grup insanla birlikte oturuyordu. Bir ara Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem- aralarından kalkıp gitti. Uzunca bir süre dönmeyince, Allah Rasulü –sallallahu aleyhi ve sellem-’in yolunu birilerinin kesmiş olmasından korktular. Çünkü Allah Rasûlü –sallallahu aleyhi ve sellem- münafıklar ve din düşmanları tarafından (zarar vermek için) talep edilen birisiydi. Sahabeler telaşla yerlerinden kalktılar. İlk endişe duyan Ebu Hureyre –radıyallahu anh- oldu. Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’i araya araya Ensar'dan Neccâr oğullarına ait bir bahçeye geldi. Giriş kapısını arayarak bahçenin etrafını dolandı; fakat bir kapı bulamadı. Ancak bahçenin dışındaki bir kuyudan içeriye su veren küçük bir ark gördü ve oradan büzülerek Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in yanına girdi. «Ebû Hüreyre! Sen misin?» diye sordu. Evet, yâ Rasûlallah! dedi. Rasûlullah –sallallahu aleyhi ve sellem- doğru söylediğine işaret olması için ona ayakkabılarını vererek şunları söyledi: «Şu ayakkabılarımı alıp geri dön. Bu duvarın arkasında, gönülden inanarak “Lâ ilâhe illallah” diyen kime rastlarsan, onu cennetle müjdele!» Çünkü bu sözü gönülden inanarak söyleyen kimse şüphesiz Allah’ın emirlerini yerine getirir ve yasakladıklarından da sakınır. Çünkü o kimse Allah’tan başka hak ilah yok demektedir. Eğer bu azametli kelimenin manası bu ise şüphesiz ki o kimse hiçbir şeyi ortak koşmadan yalnızca Allah’a ibadet edecektir. Her kim de gönülden iman etmeden sadece bunu diliyle söyledi ise o kimseye fayda vermez.