فوائد الحديث

বৈধ উপায়েৰে অৰ্থ উপাৰ্জন কৰা আৰু সংগ্ৰহ কৰাটো পৃথিৱীৰ মোহ ত্যাগৰ সৈতে সাংঘৰ্ষিক নহয়। কাৰণ পাৰ্থিৱ মোহ ত্যাগ হৈছে আত্মাৰ উদাৰতা আৰু অৰ্থ সম্পদৰ প্ৰতি হৃদয়ৰ আসক্তিহীনতা।

হাদীছটোত নবী চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামৰ মহা উদাৰতা বৰ্ণিত হৈছে। তেখেতে সেই ব্যক্তিৰ দৰে দান কৰিছিল যিয়ে কেতিয়াও দৰিদ্ৰতাক ভয় নকৰে।

সহায়-সহযোগিতা কৰাৰ সময়ত উপদেশ দিব লাগে আৰু উপকাৰ কৰিবলৈ আগ্ৰহ থাকিব লাগে। কাৰণ আত্মাই ভাল কথাৰ পৰা সহজে উপকৃত হ'বলৈ প্ৰস্তুত থাকে।

মানুহৰ ওচৰত কিবা খোজাৰ পৰা বিৰত থকা উচিত আৰু ইয়াৰ পৰা সদায় আঁতৰি থকা উচিত, বিশেষকৈ যেতিয়া কোনো প্ৰয়োজন নাথাকে।

হাদীছটোত ধন-সম্পদৰ প্ৰতি লোভ আৰু খুজি মাগি ফুৰাক নিন্দা কৰা হৈছে।

যদি মগনীয়াই অধিক বিৰক্ত কৰে, তেন্তে তাক ওভোতাই দিয়াত, নিৰাশ কৰাত বা উপদেশ দিয়াত কোনো দোষ নাই, লগতে তাক এনেকুৱা স্বভাৱৰ পৰা বিৰত থাকিবলৈ আৰু লোকৰ ওচৰত খুজি মাগি খোৱা পৰিত্যাগ কৰিবলৈ নিৰ্দেশনা দিব লাগে।

দায়িত্বশীল ব্যক্তিয়ে প্ৰদান নকৰালৈকে বাইতুল মালৰ (চৰকাৰী কোষাগাৰৰ) পৰা কোনেও একো লোৱা উচিত নহয়। যুদ্ধলব্ধ সম্পদ বিতৰণৰ আগতে কোনেও তাৰ পৰা লোৱাৰ উপযুক্ত নহয়।

প্ৰয়োজনত কাৰো ওচৰত কিবা বিচৰাত কোনো অসুবিধা নাই।

ইবনু হাজাৰে কৈছেঃ ইয়াৰ দ্বাৰা প্ৰমাণিত হয় যে, মগনীয়াৰ প্ৰয়োজন পূৰণ নোহোৱালৈকে এই ক্ষেত্ৰত ক্ষতিৰ দিশটো ইমামে ব্যাখ্যা কৰা উচিত নহয়। যাতে তেওঁৰ উপদেশ কাৰ্যকৰী হয়। যাতে মগনীয়াই এইটো নাভাবে যে, এই উপদেশ হৈছে তাক প্ৰয়োজনৰ পৰা বিৰত ৰখাৰ এটা উপায়।

হাদীছটোত হাকীম ৰাদ্বিয়াল্লাহু আনহুৰ মৰ্যাদা বৰ্ণিত হৈছে, কাৰণ তেওঁ আল্লাহ আৰু তেওঁ ৰাছুলৰ সৈতে যি প্ৰতিশ্ৰুতি কৰিছিল সেইটো মজবুতভাৱে ধাৰণ কৰি পালন কৰিছিল।

ইছহাক্ব ইবনে ৰাহৱাইয়ে কৈছেঃ হাকীম ৰাদ্বিয়াল্লাহু আনহু মৃত্যুৰ সময়ত আছিল কুৰাইশ্বৰ ভিতৰত অন্যতম এজন ধনী ব্যক্তি।