فوائد الحديث

این حدیث همان حدیثی است که پیامبر صلی الله علیه وسلم از پروردگارش روایت می کند، و آن را حدیث قدسی یا الهی می نامند، و حدیث قدسی آنست که لفظ و معنای آن از جانب الله متعال باشد، بدون این که ویژگی های قرآن که آن را از هر چیز دیگری متمایز می کند را ندارد، مانند با آن تعبد کردن، طهارت برای آن، چالش، و اعجاز و غیره.

رعایت ادب با الله متعال در قول و اعتقاد.

وجوب ایمان به قضا و قدر، و صبر در برابر اذیت.

اذیت با ضرر فرق دارد؛ انسان از شنیدن یا دیدن چیز زشتی اذیت می شود؛ اما از این کار ضرری برایش نمی رسد، و همچنان از بوی بدی چون پیاز و سیر اذیت می شود، اما از آن ضرری برایش نمی رسد.

الله سبحانه و تعالی از بعضی اعمال بد بندگان اذیت می شود، ولی از آن برای الله سبحانه و تعالی ضرری نمی رسد، چنان که الله متعال در حدیث قدسی می فرماید: «يا عبادي إنكم لن تبلغوا ضري فتضروني، ولن تبلغوا نفعي فتنفعوني».

« ای بندگانم هرگز به ضرری نمی رسید که به من ضرری برسانید، و هرگز به نفعی نخواهی رسید که به من نفعی برسانید».

دشنام و وصف زمان به سه دسته تقسیم می شود: 1- دشنام دادن زمان که گویا آن فاعل است؛ و این که زمان است که همه امور را به خیر و شر تبدیل می کند! این شرک اکبر است؛ چون معتقد است که با الله متعال آفریدگاری وجود دارد، و این که ایجاد حوادث را به غیر الله نسبت داده است، 2- دشنام دادن زمان بدون این که معتقد به فاعل بودن آن باشد؛ بلکه معتقد است که الله متعال فاعل است، اما او را دشنام می دهد زیرا زمان محل این امر زشت است؛ این کار حرام است، 3- این که هدفش محض خبر باشد بدون ملامتی؛ این جایز است، و از آن قول لوط علیه السلام است: {وَقَالَ هَذَا يَوْمٌ عَصِيبٌ}. این روز سخت و دشواری است.