فوائد الحديث

জুনুবী অৱস্থাই কেৱল নামাজ পঢ়াৰ পৰা, কোৰআন স্পৰ্শ কৰাৰ পৰা আৰু মছজিদত অৱস্থান কৰাৰ পৰা বিৰত ৰাখে। ইয়াৰ ফলত মুছলিমৰ সৈতে বহা আৰু সাক্ষাৎ কৰাত কোনো বাধা নাই, লগতে ইয়াৰ কাৰণে জুনুবী ব্যক্তি অপৱিত্ৰও নহয়।

জীৱিত হওক বা মৃত, উভয় অৱস্থাতে মুমিন পৱিত্ৰ।

মৰ্যাদাৱান, জ্ঞানী আৰু সৎ লোকক সন্মান কৰিব লাগে আৰু তেওঁলোকৰ সৈতে উত্তম অৱস্থাত বহিব লাগে।

অনুসাৰী এজনে নেতাৰ ওচৰৰ পৰা গুচি যোৱাৰ সময়ত অনুমতি লৈ যাব লাগে, কাৰণ (উক্ত হাদীছটোত) আবু হুৰাইৰাহ ৰাদ্বিয়াল্লাহু আনহুৱে নবী চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামক নজনোৱাকৈয়ে গুচি যোৱা বিষয়টোত তেখেতে তেওঁক নিন্দা কৰিছে। কিয়নো অনুমতি লোৱাটো হৈছে এটা উত্তম শিষ্টাচাৰ।

আশ্চৰ্য প্ৰকাশ কৰিবলৈ ছুবহানাল্লাহ ক'ব লাগে।

কাৰণবশতঃ নিজৰ বিষয়ে এনেকুৱা কোনো কথা আনৰ ওচৰত প্ৰকাশ কৰা বৈধ, যিটো প্ৰকাশ হোৱাটো লাজৰ বিষয়।

কাফিৰসকল হৈছে অপৱিত্ৰ, কিন্তু সিহঁতৰ অপৱিত্ৰতা হৈছে আধ্যাত্মিক, কাৰণ সিহঁতৰ আক্বীদাহ বেয়া।

ইমাম নাৱাৱীয়ে কৈছেঃ এই হাদীছত আন এটা শিষ্টাচাৰ আছে, সেয়া হৈছে এই যে, যদি কোনো আলিমে তেওঁৰ অনুসাৰীৰ মাজত এনেকুৱা কোনো বিষয় দেখা পায় যিটো সঠিক বিধানৰ পৰিপন্থী, তেন্তে তেওঁৰ উচিত হৈছে তেওঁক সেই বিষয়ে সোধ-পোচ কৰা, আৰু তেওঁক সঠিক বিষয়টো জনাই দিয়া। আল্লাহেই সৰ্বজ্ঞ।