فوائد الحديث

ពេលវេលាដែលគេហាមឃាត់មិនឲ្យសឡាតដូចដែលបានបញ្ជាក់ក្នុងហាទីស្ហនេះ ក៏ដូចជាហាទីស្ហជាច្រើនផ្សេងទៀតគឺ ទីមួយ៖ ក្រោយពេលសឡាតស៊ូពុសរួច រហូតដល់ថ្ងៃរះ។ ទីពីរ៖ នៅពេលដែលព្រះអាទិត្យកំពុងរះ រហូតដល់រះខ្ពស់កម្ពស់ប្រវែងមួយធ្នូ ពោលគឺប្រមាណជា១៥នាទីក្រោយថ្ងៃរះ។ ទីបី៖ នៅពេលថ្ងៃត្រង់ រហូតដល់ថ្ងៃជ្រេ ដោយក្នុងពេលនោះ ប្រសិនបើគេឈរត្រង់ក្រោមពន្លឺថ្ងៃ គឺគ្មានចោលស្រមោលនោះឡើយ មិនថាពីទិសខាងកើត ឬទិសខាងលិចនោះទេ ដែលអ្នកខ្លះកំណត់ថា វាមានរយៈពេលប្រមាណជា៥នាទី។ ទីបួន៖ បន្ទាប់ពីសឡាតអាសើរ រហូតដល់ថ្ងៃរៀបលិច។ ទីប្រាំ៖ នៅពេលដែលថ្ងៃរៀបលិចបញ្ចេញពន្លឺពណ៌លឿងនាទិសខាងលិច រហូតដល់ថ្ងៃលិចផុត។

ការហាមឃាត់ចំពោះការសឡាតនៅក្នុងពេលវេលាទាំងប្រាំនេះ គឺត្រូវបានលើកលែងចំពោះសឡាតដែលជាកាតព្វកិច្ច(សឡាតហ្វើរទូ) និងសឡាតដែលមានមូលហេតុត្រូវសឡាត។

ហាមឃាត់ពីការមានចេតនាពន្យារពេលបញ្ចុះសព រហូតចូលដល់ពេលវេលាទាំងបីដែលបានលើកឡើងក្នុងហាទីស្ហ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យបញ្ចុះសពពេលណាក៏បាន ទោះយប់ ឬថ្ងៃ។

បុព្វហេតុនៃការហាមឃាត់ការសឡាតក្នុងពេលវលាទាំងនេះ៖ ជាគោលការណ៍ អ្នកមូស្លីមប្រគល់ខ្លួនអនុវត្តនូវបទបញ្ជាទាំងឡាយរបស់អល់ឡោះ និងចៀសវាងពីបម្រាមទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ជាការគោរពសក្ការៈចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់ ហើយគេមិនត្រូវបញ្ឈប់ ឬមិនគោរពសក្ការៈចំពោះអល់ឡោះ លុះត្រាតែរូបគេបានដឹងពីបុព្វហេតុ ឬហេតុផលនៃការបង្គាប់ប្រើ ឬហាមឃាត់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺរូបគេត្រូវអនុវត្តតាម(ដោយមិនជជែកដេញដោល)។ ជាការពិតណាស់ មានសេចក្តីរាយការណ៍នៅក្នុងហាទីស្ហជាច្រើនផ្សេងទៀតដែលបញ្ជាក់ពីបុព្វហេតុនៃការហាមមិនឲ្យសឡាតក្នុងពេលវេលាទាំងនេះ។ ទីមួយ៖ នៅពេលថ្ងៃត្រង់មុននឹងថ្ងៃជ្រេ ជាពេលដែលគេបង្កើនកម្តៅភ្លើងនរកជើហាន់ណាំ។ ទីពីរ៖ ចំពោះបុព្វហេតុនៃការហាមមិនឲ្យសឡាតនៅពេលថ្ងៃរះ និងនៅពេលថ្ងៃលិច ព្រោះការធ្វើដូច្នោះ គឺជាការប្រដូចនឹងពួកពហុទេពនិយមដែលពួកគេនាំគ្នាស៊ូជោត ថ្វាយបង្គំព្រះអាទិត្យនៅពេលដែលវារះ និងពេលដែលវាលិច។ ទីបី៖ ចំណែកឯការហាមមិនឲ្យសឡាតក្រោយពេលសឡាតស៊ូពុសរួច រហូតដល់ថ្ងៃរះ និងក្រោយពេលសឡាតអាសើរ រហូតដល់ថ្ងៃលិច គឺក្នុងន័យបញ្ចៀសហានិភ័យ ដើម្បីកុំឲ្យប្រដូចនឹងពួកគ្មានជំនឿដែលពួកគេនាំគ្នាស៊ូជោត ថ្វាយបង្គំព្រះអាទិត្យនៅពេលដែលវារះ និងពេលដែលវាលិច។