الشرح

ਨਬੀ ਕਰੀਮ ﷺ ਨੇ ਬਤਾਇਆ ਕਿ ਅੱਲਾਹ ਤਆਲਾ ਹਦੀਸ-ਏ-ਕੁਦਸੀ ਵਿੱਚ ਫਰਮਾਉਂਦੇ ਹਨ: ਆਦਮ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਹਰ ਨੇਕ ਅਮਲ ਦਸ ਗੁਣਾ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸੱਤ ਸੌ ਗੁਣਾ ਤੱਕ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਰੋਜ਼ਾ ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੈ — ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਰਿਆਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ — ਅਤੇ ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਹੀ ਇਸ ਦਾ ਇਨਾਮ ਦੇਵਾਂਗਾ।ਇਸ ਦਾ ਅਸਲ ਸਵਾਬ ਅਤੇ ਨੇਕੀਆਂ ਦੇ ਵਧਾਏ ਹੋਏ ਦਰਜੇ ਸਿਰਫ਼ ਮੈਂ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਫਰਮਾਇਆ: **"ਰੋਜ਼ਾ ਇੱਕ ਢਾਲ ਹੈ"** — ਅੱਗ ਤੋਂ ਬਚਾਅ, ਹਿਫ਼ਾਜ਼ਤ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਿਲਾ ਹੈ,ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸ਼ਹਵਾਤਾਂ ਅਤੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਤੋਂ ਰੋਕ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਦੋਜ਼ਖ ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸ਼ਹਵਾਤਾਂ ਨਾਲ ਘੇਰਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। "ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਰੋਜ਼ੇ ਦਾ ਦਿਨ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਨਾਂ ਤੌਂਕ ਕਰੇ" — ਨਾਂ ਜਿਨਸੀ ਤੌਰ 'ਤੇ (ਜਿਵੇਂ ਹਮਬਿਸਤਰੀ ਜਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਗੱਲਾਂ), ਅਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਕੋਈ ਬੇਹਾਇਆ ਜਾਂ ਗੰਦਲਾ ਬੋਲ ਕਹੇ। "ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਝਗੜੇ ਅਤੇ ਚੀਕਾਂ ਚਿਲ੍ਹਾਟ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਵੇ।" ਜੇ ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਰਮਜ਼ਾਨ ਵਿੱਚ ਗਾਲ਼ੀ ਦੇਵੇ ਜਾਂ ਲੜਾਈ ਕਰੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਹੇ: "ਮੈਂ ਰੋਜ਼ੇਦਾਰ ਹਾਂ," ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਉਸ ਤੋਂ ਰੁਕੇ।ਜੇ ਉਹ ਫਿਰ ਵੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕਰੇ, ਤਾਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਜਵਾਬ ਦੇਵੇ, ਜਿਵੇਂ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਵਾਲਾ। ਫਿਰ ਨਬੀ ﷺ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰੱਬ ਦੀ ਕਸਮ ਖਾਈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹੈ ਕਿ ਰੋਜ਼ੇਦਾਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਦੀ ਬੂ, ਜੋ ਰੋਜ਼ੇ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਕਿਆਮਤ ਦੇ ਦਿਨ ਅੱਲਾਹ ਕੋਲ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਮੌਜੂਦ ਮਿਸਕ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਿਆਰੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਮਿਸਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਵਾਬ ਵਾਲੀ ਹੈ ਜੋ ਜੁਮ੍ਹਾ ਅਤੇ ਜ਼ਿਕਰ ਦੀ ਮਜਲਿਸਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸਤੇਮਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਰੋਜ਼ੇਦਾਰ ਨੂੰ ਦੋ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ: ਪਹਿਲੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਫ਼ਤਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਪਿਆਸ ਮਿਟ ਜਾਣ ‘ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇਫ਼ਤਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਦੂਜੀ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਰੋਜ਼ੇ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਬਲੀਗ ਅਤੇ ਇਬਾਦਤ ਦੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ‘ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਦੀ ਰਹਿਮਤ, ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਅਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਰੋਜ਼ਿਆਂ ਲਈ ਤਾਕਤ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੈ। ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਿਲੇਗਾ, ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਰੋਜ਼ੇ ਦੇ ਸਵਾਬ ਅਤੇ ਇਨਾਮ ‘ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾਏਗਾ।