فوائد الحديث

وجوب غسل میت مسلمان فرض کفایی است.

زن را فقط زنان می‌توانند غسل دهند، مرد را فقط مردان می‌توانند غسل دهند، ولی به شکل استثنایی یک زن می‌تواند شوهر خود را غسل دهد، و یک برده (کنیز) می‌تواند مالک (سید) خود را غسل دهد.

غسل میت با سه نوبت شستشو انجام می‌گیرد، اگر [میت پس از سه نوبت] پاک نشد، به پنج نوبت افزایش می‌یابد، و اگر کافی نبود، بنا بر مصلحت و ضرورت، بر تعداد آن افزوده می‌شود. پس از اتمام غسل، اگر نجاستی از بدن خارج شود، موضع خروج آزار [و نجاست] مسدود می‌گردد.

غسل‌دهنده، نوبت‌های غسل را به شمار فرد—سه‌بار، یا پنج‌بار، یا هفت‌بار—انجام می‌دهد.

سندی (رحمة الله عليه) گوید: این حدیث دلالت بر آن دارد که در غسل میت، [تعداد غسل] محدود به عدد معینی نیست، بلکه مقصود نهایی، پاکیزه ساختن [میت] است؛ ولی لازم است رعایت شمار فرد [در تعداد نوبت‌های غسل] ملحوظ گردد.

با آب، سدر نیز به کار رود؛ زیرا پاک می‌کند و بدن میت را استوار می‌سازد.

در آخرین غسل، میت را خوشبو کنند تا عطر پایدار بماند و خوشبوکننده باید از کافور باشد؛ چرا که علاوه بر بوی خوش، بدن را استحکام می‌بخشد و از فساد سریع آن جلوگیری می‌کند.

آغاز غسل، با اعضاء شریف‌تر است؛ یعنی جانب راست و اعضای وضو باید صورت گیرد.

مستحب است که موی میتِ زن شانه زده شده و به سه گیسو بافته شود و در پشت سر او قرار گیرد.

همکاری در غسل میت جایز است، لیکن تنها کسانی که ضروری هستند، می‌توانند حاضر باشند.

تبرّک جستن به آثار پیامبر (صلی الله علیه وسلم) همچون لباس‌های ایشان، امری ویژه‌ی آن حضرت است و نمی‌توان آن را به دیگر علما و صالحان تعمیم داد؛ زیرا اینگونه امور، مبتنی بر نصّ خاص است و صحابه هرگز چنین کاری را با غیر ایشان انجام ندادند؛ همچنین تبرک به غیر پیامبر، وسیله‌ای برای شرک و مایه‌ی فتنه برای فردی است که به او تبرک می‌شود.

جایز است که شخص امین، در کاری که برای آن اهلیت دارد، به عنوان نماینده منصوب گردد.