از جابر بن عبدالله رضی الله عنهما روایت است که پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند: «أُعْطِيتُ خَمْسًا لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ قَبْلِي: نُصِرْتُ بِالرُّعْبِ مَسِيرَةَ شَهْرٍ، وَجُعِلَتْ لِي الأَرْضُ مَسْجِدًا وَطَهُورًا، فَأَيُّمَا رَجُلٍ مِنْ أُمَّتِي أَدْرَكَتْهُ الصَّلاَةُ فَلْيُصَلِّ، وَأُحِلَّتْ لِي المَغَانِمُ، وَلَمْ تَحِلَّ لِأَحَدٍ قَبْلِي، وَأُعْطِيتُ الشَّفَاعَةَ، وَكَانَ النَّبِيُّ يُبْعَثُ إِلَى قَوْمِهِ خَاصَّةً وَبُعِثْتُ إِلَى النَّاسِ عَامَّةً»: «پنج امتیاز به من داده شده که به کسی پیش از من داده نشده است: با ترسی از فاصلهٔ یک ماه [که در دل دشمنانم می‌افتد] یاری شده‌ام و همهٔ زمین برایم مسجد و پاک قرار داده شده، پس هر مردی از امتم که وقت نماز را دریافت، باید نمازش را [همانجا] ادا کند؛ و غنایم [جنگی] برایم حلال شده است درحالی‌که برای کسی پیش از من حلال نبود؛ و شفاعت به من عطا شده است و هر پیامبری تنها به سوی قوم خودش فرستاده می‌شد اما من به سوی همهٔ مردم فرستاده شده‌ام».