از جابر بن عبدالله رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «أُعْطِيت خَمْسًا لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَد مِنْ الْأَنْبِيَاء قَبْلِي: نُصِرْت بِالرُّعْبِ مَسِيرَةَ شَهْرٍ وَجُعِلَتْ لِي الأَرْضُ مَسْجِدًا وَطَهُورًا فَأَيُّمَا رَجُلٍ مِنْ أُمَّتِي أَدْرَكَتْهُ الصَّلاةُ فَلْيُصَلِّ، وَأُحِلَّتْ لِيَ الْمَغَانِمُ وَلَمْ تَحِلَّ لأَحَدٍ قَبْلِي، وَأُعْطِيتُ الشَّفَاعَةَ، وَكَانَ النَّبِيُّ يُبْعَثُ إِلَى قَوْمِهِ خَاصَّةً، وَبُعِثْتُ إِلَى النَّاسِ عَامَّةً». «پنج چيز به من عطا شده که پيش از من به هيچ پيامبری داده نشده است: از مسافت يک ماه، دشمنانم دچار ترس و وحشت می شوند؛ و زمين برای من مسجد و پاک گرديده است، بنابراين هر كجا وقت نماز فرارسيد، امتم می توانند همانجا نماز بخوانند، و مال غنيمت برای من حلال شده است درحالی كه قبل از من، برای هيچ پيامبری حلال نبوده است، حق شفاعت به من عنايت شده است، و هر پيامبری فقط برای قوم خودش فرستاده شده است درحالی كه من برای تمام مردم دنيا مبعوث شده ام».