الشرح

هرکس زمانی که صدای اذان موذن را بشنود، بگوید: «أشْهَدُ أنْ لا إلَه إِلا اللهُ وَحْدَهُ» یعنی اقرار و اعتراف نمودم و خبر داده شدم که معبود بر حقی جز الله نیست. «لا شَرِيكَ لَهُ» تاکید بیشتر بر مفهوم جمله ی قبل می باشد. «وَأنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ»؛ در اینجا بندگی را بر رسالت مقدم می کند تا اظهار بندگی شده و تواضع رعایت شود. «وَرَسُولُهُ»؛ رسالت را بیان می کند تا این نعمت را یادآور شود. «رَضِيتُ بِاللهِ رَبّاً»؛ یعنی به ربوبیت و الوهیت و اسماء و صفات الله راضی شدم. «وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً»؛ یعنی به هرآنچه با آن فرستاده شده و به ما ابلاغ نموده، راضی گشتم. «وَبِالإسْلامِ»؛ و همچنین به همه ی احکام اسلام در قالب امر و نهی؛ «دِيناً»؛ با اعتقاد و فرمانبرداری راضی گشتم. «غُفِرَ لَهُ ذَنْبُهُ» یعنی گناهان صغیره اش بخشیده می شود. این ذکر زمانی گفته می شود که موذن می گوید: «اشهد أن لا إله إلا الله أشهد أن محمداً رسول الله» و امکان دارد که محل گفتن آن بعد از اذان باشد چون حدیث مذکور هر دو احتمال را دارد.