الشرح

ណាពី ﷺ លោកបានប្រាប់ថា នៅក្នុងប្រជាជាតិជំនាន់មុនពួកយើង មានស្តេចមួយអង្គ។ ទ្រង់មានគ្រូវេទមន្ដម្នាក់។ នៅពេលដែលគ្រូវេទមន្តនោះចាស់ទៅ គាត់បាននិយាយទៅកាន់ស្តេចថា៖ ខ្ញុំពិតជាចាស់ណាស់ហើយ។ ហេតុនេះ សូមព្រះអង្គបញ្ជូនយុវជនម្នាក់មកកាន់ខ្ញុំដើម្បីឲ្យខ្ញុំបង្រៀនវេទមន្តដល់ក្មេងនោះ។ ពេលនោះ ស្តេចក៏បានបញ្ជូនយុវជនម្នាក់ទៅកាន់គ្រូវេទមន្តនោះដើម្បីបង្រៀនវេទមន្តដល់រូបគេ។ តាមផ្លូវដែលយុវជននោះទៅរៀនវេទមន្ត គេបានជួបបព្វជិតម្នាក់។ គេក៏អង្គុយស្តាប់ពាក្យសំដីរបស់បព្វជិតនោះ ហើយបានធ្វើឲ្យគេចាប់អាម្មណ៍។ ដូចនេះ រាល់ពេលដែលក្មេងនោះទៅជួបគ្រូវេទមន្ត រូបគេតែងឆ្លងកាត់បព្វជិតនោះ ហើយអង្គុយស្តាប់។ លុះដល់ពេលទៅដល់គ្រូវេទមន្ត គ្រូនោះបានវាយយុវជននោះព្រោះតែគេទៅរៀនយឺត។ គេក៏បានត្អូញត្អែរពីរឿងនោះប្រាប់បព្វជិត។ បព្វជិតបានប្រាប់គេថា៖ ប្រសិនបើឯងខ្លាចគ្រូវេទមន្ត ឯងត្រូវនិយាយថា៖ ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខ្ញុំយឺត។ ហើយប្រសិនបើឯងខ្លាចក្រុមគ្រួសាររបស់ឯង ឯងត្រូវនិយាយថា៖ គ្រូវេទមន្តធ្វើឲ្យខ្ញុំយឺត។ នៅពេលដែលក្មេងនោះអនុវត្តដូចនោះ ស្រាប់តែថ្ងៃមួយ មានសត្វព្រៃដ៏ធំមួយបានមកលើផ្លូវរារាំងមនុស្ស។ យុវជននោះក៏និយាយថា៖ ថ្ងៃនេះខ្ញុំនឹងដឹងថា តើគ្រូមន្តអាគម ឬក៏បព្វជិតដែលប្រសើរជាង? ពេលនោះ គេក៏យកដុំថ្មមួយដុំ ហើយពោលថា៖ ឱអល់ឡោះជាម្ចាស់! ប្រសិនបើកិច្ចការរបស់បព្វជិតទ្រង់ពេញចិត្តជាងកិច្ចការរបស់គ្រូវេទមន្តនោះ សូមទ្រង់សម្លាប់សត្វនេះចុះដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចធ្វើដំណើរដូចធម្មតា។ គេក៏គប់ដុំថ្មទៅ រួចក៏បានធ្វើឲ្យសត្វនោះស្លាប់ ហើយមនុស្សទាំងឡាយក៏ធ្វើដំណើរបានដូចធម្មតាវិញ។ គេក៏បានមកជួបបព្វជិត ហើយនិយាយរឿងនោះប្រាប់គាត់។ បព្វជិតបាននិយាយទៅកាន់គេថា៖ ឱកូនប្រុស! ថ្ងៃនេះឯងល្អជាងខ្ញុំទៅទៀត។ កិច្ចការរបស់ឯងបានដល់កម្រិតមួយដែលខ្ញុំយល់ថា ឯងពិតជានឹងត្រូវគេសាកល្បងហើយ។ ប្រសិនបើឯងត្រូវគេសាកល្បង ចូរឯងកុំបង្ហាញប្រាប់គេអំពីខ្ញុំឲ្យសោះ។ ក្រោយមក កេ្មងប្រុសនោះអាចព្យាបាលមនុស្សពិការភ្នែកឲ្យមើលឃើញវិញ អាចព្យាបាលអ្នកជំងឺឃ្លង់ និងព្យាបាលមនុស្សឲ្យជាសះស្បើយពីជំងឺផេ្សងៗដោយការអនុញ្ញាតពីអល់ឡោះ។ ពេលនោះ មានមនុស្សម្នាក់ដែលស្និទ្ធនឹងស្តេចដែលជាមនុស្សពិការភ្នែកបានឮព័ត៌មាននេះ គាត់ក៏បានយកអំណោយជាច្រើនមកឲ្យកេ្មងប្រុសនោះ។ គាត់បាននិយាយទៅកាន់ក្មេងនោះថា៖ អំណោយទាំងអស់នេះ គឺជារបស់អ្នក ប្រសិនបើអ្នកអាចព្យាបាលខ្ញុំជាសះស្បើយ។ កេ្មងប្រុសនោះបានតបវិញថា៖ ពិតណាស់ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ជាសះស្បើយបានឡើយ។ តាមពិត គឺអល់ឡោះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលជាអ្នកឲ្យជាសះស្បើយ។ ហេតុនេះ ប្រសិនបើលោកមានជំនឿចំពោះអល់ឡោះ ខ្ញុំនឹងបួងសួងសុំពីអល់ឡោះ ហើយទ្រង់នឹងឲ្យលោកជាសះស្បើយ។ បុរសនោះក៏មានជំនឿចំពោះអល់ឡោះ ហើយអល់ឡោះក៏បានឲ្យគាត់ជាសះស្បើយ។ ក្រោយមក បុរសនោះក៏ទៅជួបស្តេច ហើយអង្គុយជាមួយទ្រង់ដូចសព្វដង។ ពេលនោះ ស្តេចបានសួរគាត់ថា៖ តើអ្នកណាជាអ្នកធ្វើឲ្យអ្នកមើលឃើញវិញ? គាត់បានឆ្លើយថា៖ គឺព្រះជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំ។ ស្តេចក៏សួរទៀតថា៖ តើអ្នកមានព្រះជាម្ចាស់ផេ្សងពីយើងទៀតឬ? គាត់បានឆ្លើយថា៖ ព្រះជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំ និងព្រះជាម្ចាស់របស់ព្រះអង្គ គឺអល់ឡោះ។ ពេលនោះ ស្តេចក៏បានចាប់បុរសនោះ ហើយយកគាត់ទៅធ្វើទារុណកម្ម រហូតដល់គាត់ឆ្លើយប្រាប់សេ្ដចពីរឿងកេ្មងប្រុសនោះ។ គេក៏បាននាំកេ្មងប្រុសនោះមក ហើយស្តេចបានសួរទៅកាន់ក្មេងប្រុសនោះថា៖ នែកូនប្រុស! វេទមន្តរបស់ឯងឈានដល់កម្រិតដែលអាចព្យាបាលមនុស្សពិការភ្នែក មនុស្សកើតឃ្លង់ និងអាចធ្វើអ្វីៗផេ្សងទៀតឬ? កេ្មងប្រុសនោះបានឆ្លើយថា៖ ពិតណាស់ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ជាសះស្បើយឡើយ។ តាមពិត អ្នកដែលធ្វើឲ្យជាសះស្បើយនោះ គឺអល់ឡោះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះ ស្តេចក៏ចាប់កេ្មងប្រុសនោះ ហើយយកទៅធ្វើទារុណកម្ម រហូតដល់កេ្មងនោះឆ្លើយប្រាប់ពីរឿងបព្វជិត។ គេបាននាំបព្វជិតនោះមក ហើយបញ្ជាទៅកាន់បព្វជិតនោះថា៖ ចូរអ្នកចេញពីសាសនារបស់អ្នក។ ប៉ុន្តែគាត់បានបដិសេធ។ ពេលនោះ គេក៏យករណារដាក់លើក្បាលរបស់គាត់ ហើយអារខ្លួនគាត់ រហូតដាច់ជាពីរកំណាត់។ បន្ទាប់មក គេក៏នាំអ្នកដែលស្និទ្ធនឹងស្តេចមក ហើយបញ្ជាទៅកាន់គាត់ថា៖ ចូរអ្នកចេញពីសាសនារបស់អ្នក។ ប៉ុន្តែគាត់បានបដិសេធ។ ដូចនេះ គេក៏យករណារដាក់លើក្បាលរបស់គាត់ ហើយអារខ្លួនគាត់ រហូតដាច់ជាពីរកំណាត់។ បន្ទាប់មក គេបាននាំកេ្មងប្រុសនោះមក ហើយបញ្ជាទៅក្មេងប្រុសនោះថា៖ ចូរឯងចេញពីសាសនារបស់ឯង។ ប៉ុន្តែក្មេងនោះបានបដិសេធ។ ដូចនេះ ស្តេចក៏ប្រគល់ក្មេងនោះឲ្យទៅមន្ត្រីរបស់ទ្រង់ដែលមានគ្នាចន្លោះពីបីទៅដប់នាក់។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ចូរពួកឯងនាំវាទៅកាន់ភ្នំនេះ ហើយនាំវាឡើងលើភ្នំនោះ។ នៅពេលដែលពួកឯងឡើងដល់កំពូលភ្នំហើយ ប្រសិនបើវាព្រមចេញពីសាសនារបស់វា ចូរពួកឯងដោះលែងវាចុះ។ តែបើវាមិនព្រមទេនោះ ចូរពួកឯងទម្លាក់វាមកក្រោមចុះ។ ពួកគេក៏នាំកេ្មងប្រុសនោះឡើងលើកំពូលភ្នំ។ ពេលនោះ កេ្មងប្រុសនោះបានបួងសួងថា៖ ឱអល់ឡោះជាម្ចាស់! សូមទ្រង់មេត្តាការពារខ្ញុំពីពួកគេតាមវិធីណាដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យផងចុះ។ ខណៈនោះ ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យភ្នំនោះញ័ររង្គើយ៉ាងខ្លាំង ហើយពួកគេក៏ធ្លាក់មកក្រោមទាំងអស់គ្នា។ កេ្មងប្រុសនោះក៏ដើរត្រឡប់មកជួបស្តេចវិញ។ ស្តេចបានសួរថា៖ តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកដែលទៅជាមួយឯង? កេ្មងប្រុសនោះបានឆ្លើយថា៖ អល់ឡោះជាម្ចាស់បានការពារខ្ញុំពីពួកគេ។ ពេលនោះ ស្តេចបានចាប់កេ្មងប្រុសនោះប្រគល់ឲ្យមន្ត្រីមួយក្រុមទៀត ហើយបញ្ជាថា៖ ចូរពួកឯងនាំយកក្មេងនេះ រួចដឹកវាតាមសំពៅទៅកណ្តាលសមុទ្រ។ បើវាព្រមចេញពីសាសនារបស់វា ចូរដោះលែងវាចុះ។ តែបើវាមិនព្រមទេ ចូរពួកឯងបោះវាចូលក្នុងសមុទ្រចុះ។ ពួកគេក៏បាននាំកេ្មងប្រុសនោះទៅ។ ពេលនោះ កេ្មងប្រុសនោះបានបួងសួងថា៖ ឱអល់ឡោះជាម្ចាស់! សូមទ្រង់មេត្តាការពារខ្ញុំពីពួកគេតាមវិធីណាដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យផងចុះ។ ខណៈនោះ សំពៅក៏ក្រឡាប់ ហើយពួកគេក៏លិចលង់ទាំងអស់។ កេ្មងប្រុសនោះបានដើរត្រឡប់មកជួបស្តេចវិញ។ ស្តេចបានសួរថា៖ តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកដែលទៅជាមួយឯង? កេ្មងប្រុសនោះបានឆ្លើយថា៖ អល់ឡោះជាម្ចាស់បានការពារខ្ញុំពីពួកគេ។ កេ្មងប្រុសនោះបានប្រាប់ស្តេចថា៖ ទ្រង់មិនអាចសម្លាប់ខ្ញុំបានឡើយ លុះត្រាតែទ្រង់ធ្វើតាមអ្វីដែលខ្ញុំទូលថ្វាយ។ ស្តេចសួរថា៖ តើត្រូវធ្វើដូចម្តេច? កេ្មងប្រុសនោះទូលថា៖ ព្រះអង្គត្រូវប្រមូលផ្តុំមនុស្សនៅកន្លែងមួយ រួចចងខ្ញុំនឹងដើមឈើមួយដើម។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ដកព្រួញពីបំពង់ដាក់ព្រួញរបស់ខ្ញុំ រួចដាក់ទៅក្នុងធ្នូ។ ក្រោយមក សូមទ្រង់សូត្រថា៖ ក្នុងនាមអល់ឡោះដែលជាព្រះជាម្ចាស់របស់កេ្មងប្រុសនេះ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បាញ់ខ្ញុំមកចុះ។ បើទ្រង់ធ្វើដូច្នោះ ទ្រង់ប្រាកដជាអាចសម្លាប់ខ្ញុំបាន។ ស្តេចក៏ប្រមូលផ្តុំមនុស្សនៅកន្លែងមួយ ហើយចងកេ្មងប្រុសនោះនឹងដើមឈើមួយដើម។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានដកព្រួញចេញពីបំពង់ដាក់ព្រួញរបស់កេ្មងប្រុសនោះ រួចដាក់ទៅក្នុងធ្នូ។ ក្រោយមក ទ្រង់បានសូត្រថា៖ ក្នុងនាមអល់ឡោះដែលជាព្រះជាម្ចាស់របស់កេ្មងប្រុសនេះ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បាញ់ក្មេងប្រុសនោះ ដោយបាញ់ត្រូវចំសៀតថ្ការបស់កេ្មងនោះ។ ក្មេងនោះបានយកដៃដាក់លើសៀតថ្កាត្រង់កន្លែងដែលត្រូវព្រួញនោះ ហើយក៏បានស្លាប់ទៅ។ ពេលនោះ មនុស្សម្នាទាំងឡាយបាននិយាយថា៖ ពួកយើងមានជំនឿនឹងព្រះជាម្ចាស់របស់កេ្មងប្រុសនេះហើយ។ ពួកយើងមានជំនឿនឹងព្រះជាម្ចាស់របស់កេ្មងប្រុសនេះហើយ។ ពួកយើងមានជំនឿនឹងព្រះជាម្ចាស់របស់កេ្មងប្រុសនេះហើយ។ ពេលនោះ មានគេមកជួបស្តេច ហើយនិយាយទៅកាន់ទ្រង់ថា៖ ទ្រង់ដឹងទេ តើអ្វីដែលទ្រង់ធ្លាប់ខ្លាចនោះ? ពិតប្រាកដណាស់ សូមស្បថនឹងអល់ឡោះ! អ្វីដែលទ្រង់ខ្លាចនោះ ឥឡូវនេះវាពិតជាបានកើតឡើងហើយ គឺមនុស្សម្នាទាំងឡាយបានដើរតាមក្មេងនោះ និងមានជំនឿចំពោះព្រះជាម្ចាស់របស់ក្មេងប្រុសនោះទាំងអស់គ្នា។ ពេលនោះ ស្តេចក៏បានបញ្ជាឲ្យជីករណ្តៅធំមួយនៅច្រកផ្លូវទាំងឡាយ ហើយដុតភ្លើងក្នុងរណ្តៅនោះ រួចបញ្ជាថា៖ ជនណាហើយដែលមិនព្រមចេញពីសាសនារបស់ខ្លួនទេនោះ ចូរពួកឯងបោះគេទម្លាក់ចូលក្នុងរណ្តៅនេះចុះ។ ពួកគេក៏ធ្វើតាមអ្វីដែលស្តេចបានបញ្ជា។ លុះដល់វេនស្ត្រីម្នាក់ដែលមានកូនតូចនៅជាមួយ ស្ត្រីនោះបានស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការលោតចូលក្នុងរណ្តៅភ្លើងនោះ។ ស្រាប់តែពេលនោះ កូនតូចរបស់នាងក៏បាននិយាយថា៖ ម៉ាក់! សូមម៉ាក់អត់ធ្មត់។ ម៉ាក់ពិតជាស្ថិតនៅលើផ្លូវដែលត្រឹមត្រូវហើយ។