از اُبَیّ بن کعب ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: روزی رسول الله صلی الله علیه وسلم نماز صبح را با ما ادا کرد، سپس فرمود: «أشاهِد فُلان؟»: «آیا فلانی حاضر است؟» گفتند: خیر؛ فرمود: «أشاهِدٌ فُلان؟»: «آیا فلانی حاضر است؟» گفتند: خیر. فرمود: «إنَّ هاتيَنِ الصَّلاتين أثقَلُ الصَّلَواتِ على المُنافقين، ولو تعلمون ما فيهما لأتيتُمُوهما ولو حَبْوًا على الرُّكب، وإن الصفَّ الأوّلَ على مِثلِ صَفِّ الملائكة، ولو عَلِمتُم ما فضيلتُه لابتَدَرتُموهُ، وإنّ صلاةَ الرجل مع الرجل أزكى من صلاتِه وحدَه، وصلاتَه مع الرجلَين أزكى من صلاتِه مع الرجل، وما كَثُرَ فهو أحبُّ إلى الله تعالى»: «این دو نماز، سنگین‌ترین نمازها برای منافقان هستند و اگر می‌دانستید که در آن دو [چه فضیلت و اجری] است حتی خزیده بر زانوهای‌تان در آن حاضر می‌شدید و صف اول همچون صف ملائکه است و اگر فضیلت آن را می‌دانستید برای آن از یکدیگر سبقت می‌گرفتید؛ و نماز مرد با مردی دیگر، بهتر از نماز وی به تنهایی است و نماز او با دو مرد بهتر از نماز وی با یک مرد است و هر چه [تعداد کسانی که با هم نماز جماعت می‌خوانند] بیشتر باشد، نزد الله تعالی محبوب‌تر است».