Од Ебу Хурејре, радијаллаху анху, се пренесува дека: Пратеникот ﷺ изговарал текбир (Аллаху Екбер) во секој намаз — било задолжителен или доброволен, во рамазан и надвор од него. Велеше „Аллаху Екбер“ кога ќе станеше за намаз, потоа „Аллаху Екбер“ кога ќе се поклонуваше (на руку), потоа велеше: „Сами‘а-ллаху лимен хамидех“ (Аллах го слуша оној што Го фали), па: „Раббенаа ве лекел-хамд“ (Господару наш, Тебе Ти припаѓа пофалбата) — пред да падне ничкум на сеџда. Потоа велеше „Аллаху Екбер“ кога ќе се наведнеше за сеџда, потоа „Аллаху Екбер“ кога ќе ја подигнеше главата од сеџда, па повторно „Аллаху Екбар“ кога ќе отидеше на втора сеџда, и пак „Аллаху Екбер“ кога ќе се застанеше на нозе по неа. Исто така, велеше „Аллаху Екбер“ кога ќе станеше од седењето по вториот рекат. Тоа го правеше во секој рекат, сè додека не го завршеше намазот. А потоа, откако ќе завршеше, велеше: „И се колнам во Оној во Чија рака е мојата душа, навистина јас сум најсличен во својот намаз на намазот на Пратеникот ﷺ. Ваков беше неговиот намаз сè додека не замина од овој свет.“