الشرح

हजरत इब्ने उमर (रजियल्लाहु अन्हुमा) बताउनु भयो कि नबी-ए-करीम (सल्लल्लाहु अलैहि वसल्लम)ले उहाँका दुवै कुम ( भनेको माथिल्लो पाखुरा र काँधको जोड हो )हरू समात्नु भयो र उहाँलाई भन्नु भयो : यो संसारमा, त्यो मान्छे जसरी रहनु जो परदेशी हुन्छ, उसलाई आश्रय दिने घर हुँदैन, उसलाई मन लाग्नका लागि साथ दिने कुनै बासिन्दा हुँदैन । परिवार, आश्रित र सम्बन्धविहीन हुन्छ । यी सबै कारण हुन् सृष्टिकर्ताबाट टाढा गर्ने । यो भन्दा अझ बाटो हिँड्ने अपरिचित व्यक्ति भन्दा झनै बढी हुनु , जो आफ्नो मातृभूमि जानका लागि बाटो लागी रहेको हुन्छ । अपरिचित मान्छे त कहिल्यै कहिल्यै कुनै न चिनेको ठाउँमा रोकिन्छ पनि , तर आफ्नो शहरका लागि हिँडेको मान्छे, हिँडेको हिँड्यै गर्छ , कतै रोकिन्न, उसको नजरमा केवल गन्तव्य हुन्छ । त्यसैले एउटा यात्रुले जसरी उसलाई गन्तव्य सम्म पुर्याउन आवश्यक पर्ने कुराहरू मात्र लिन खोज्छ त्यसरी नै एउटा इमान वालाका लागि पनि सांसारिक कुराहरूबाट त्यत्ति नै कुराहरू जम्मा गर्नु जरुरी जान्नु पर्छ जतिले ऊ आफ्नो गन्तव्य ( जन्नत) सम्म पुग्छ । सो हजरत अब्दुल्लाह बिन उमर (रजियल्लाहु अन्हुमा)ले यो उपदेशलाई पूरा पूरा व्यवहारमा ल्याउनु भयो । उहाँ भन्ने गर्नु हुन्थ्यो :बिहान भए रात आउने प्रतिक्षा नगर र रात परे बिहान हुन्छ भनेर नपर्ख । आफूलाई कब्र (समाधि)मा पुरिएका मान्छेहरू मध्ये गणना गर । किन भने मान्छेको जिन्दगी स्वास्थ्य र बिमारीबाट खाली हुँदैन । त्यसैले बिरामी पर्नु भन्दा पहिला स्वास्थ्य भएको बेलामा पुण्यका कामहरू गरि हाल । सन्चो भएको बेलामा पुण्यका कामहरू गर्दै जाऊ , कतै रोग लागेर बाटो नछेकियोस् । यस लोकको जीवनलाई सुनौलो अवसर मानेर यस्ता कुराहरू जम्मा गर जो मरे पछि काम लागून् ।