از عُقبة بن عامر ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: ما شتران‌مان را نوبتی برای چرا می‌برديم. روزی که نوبت من بود، بعد از چراندن شتران و در آخر روز آنها را به خوابگاه‌شان بردم که رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ را ايستاده درحال سخن با مردم یافتم و اين قسمت از سخنانش را دریافتم که فرمود: «مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَوَضَّأُ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ، ثُمَّ يَقُومُ فَيُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ، مُقْبِلٌ عَلَيْهِمَا بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ، إِلاَّ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ»: «هیچ مسلمانی نیست که خوب وضو بگيرد و سپس برخیزد و دو رکعت نماز با حضور قلب و توجه کامل (خشوع و خضوع) به‌جا آورد، مگر اینکه بهشت بر او واجب می‌گردد». عقبه می‌گويد: گفتم: چه سخن خوبی است. ناگهان شخصی که روبرويم بود، گفت: سخن قبلی بهتر از اين بود؛ چون دقت کردم، ديدم عمر بن خطاب است. وی ادامه داد و گفت: من ديدم که هم اکنون آمدی؛ [رسول الله صلی الله علیه وسلم قبل از این] فرمود: «مَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ يَتَوَضَّأُ فَيُبْلِغُ - أَو فَيُسْبِغُ - الْوَضُوءَ، ثُمَّ يَقُولُ: أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُ اللَّهِ وَرَسُولُهُ، إِلاَّ فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ الثَّمَانِيَةُ، يَدْخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَ»: «هیچ‌یک از شما نیست که به طور کامل وضو بگيرد و سپس بگوید: أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُ اللهِ وَرَسُولُهُ، مگر اینکه دروازه‌های هشتگانهٔ بهشت برای او باز می‌شوند که از هر کدام می‌خواهد وارد می‌شود».