الشرح

اصل در خوراکی ها و گوشت ها حلال و مباح بودن آنها می باشد مگر در مواردی که شریعت به دلیلی خاص استثنا کرده است. حدیث مذکور بیانگر برخی از حیواناتی است که شریعت از خوردن گوشت آنها نهی کرده است و عبارتند از درندگانی که نیش دارند و با نیش خود شکار می کنند و پرندگانی که چنگال دارند و با چنگال خود شکار می کنند. بنابراین خوردن گوشت هر حیوان درنده ای که دارای نیش باشد، حرام است؛ و «ذو الناب من السباع» عبارت است از حیوانات درنده ای که دو وصف درندگی با دندان های نیش و وحشی گری طبیعی در آنها وجود دارد؛ مانند شیر و ببر و گرگ؛ بنابراین چون یکی از این دو صفت در حیوانی وجود نداشته باشد، حرام نیست؛ همچنین خوردن گوشت هر پرنده ای که با چنگال های خود شکار می کند مانند عقاب و باز و شاهین و پرندگان مشابه، حرام است.