فوائد الحديث

ნებისმიერმა ადამიანმა რა მდგომარეობას და საფეხურსაც არ უნდა მიაღწიოს რწმენაში, მას მაინც სჭირდება ყოვლადუნაკლო და უზენაეს ალლაჰთან დაბრუნება, და საკუთარი თავის სრულყოფა მონანიებით, რადგან არცერთი ადამიანი არ არის დაცული, რომ მან ყოვლადუნაკლო და უზენაესი ალლაჰის ღვთისმსახურება და მის წინაშე უფლებები პირნათლად მოიხადოს: {და მოინანიეთ ალლაჰის წინაშე ყველამ ერთად, ო მორწმუნენო!}.

მონანიება არის ზოგადი, სულერთია აკრძალული ქმედებების ჩადენის ან ცოდვების გამო, ან კიდევ სავალდებულო ქმედებებში შეტანილი ნაკლოვანენენის გამო.

მონანიების დროს გულწრფელობა არის პირობა, რომ მონანიება მიღებული იქნას, ვინც მიატოვებს ცოდვას ალლაჰის გარდა სხვა ვინმესთვის, ის არ ითვლება მომნანიებლად.

ან-ნავავი ამბობს: «მონანიებას სამი პირობა აქვს: პირველ რიგში, საჭიროა ცოდვის მიტოვება, შემდეგ – ჩადენილის გამო გულწრფელი სინანული და ბოლოს – მტკიცე გადაწყვეტილება, რომ აღარ დაუბრუნდება მას მომავალში. თუ კი ცოდვა დაკავშირებულია სხვა ადამიანთან, მაშინ არსებობს მეოთხე პირობაც: საჭიროა მიყენებული ზიანის ან უსამართლობის გამოსწორება და მისი პატიების მიღწევა».

უნდა აღინიშნოს, რომ ის ფაქტი, რომ მოციქული (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) ალლაჰს პატიებას სთხოვდა, არ ნიშნავს იმას, რომ მას რაიმე ცოდვები ჰქონდა. ეს განპირობებული იყო მისი სრულყოფილი მორჩილებით ალლაჰის მიმართ, მისი გულწრფელი მიჯაჭვულობით უზენაესი ალლაჰის ხსენებასა და მისი აღმატებულების გაცნობიერებით. ასევე, ეს იყო იმის გამო, რომ ალლაჰის მონა ყოველთვის ვერ ახერხებს საკმარის მადლიერებას და მოციქულს (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) სურდა, რომ ეს თავისი უმმათისთვის ესწავლებინა, გარდა სხვა მიზეზებისა.