الشرح

ครั้งหนึ่ง ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม อยู่กับบรรดาสาวกของท่านในงานเลี้ยงอาหาร ได้มีการนำส่วนขาหน้าของแพะมายังท่าน ซึ่งเป็นส่วนที่ท่านโปรดปรานที่สุดในบรรดาเนื้อของมัน ท่านได้กัดมันด้วยปลายฟันของท่าน จากนั้นท่านได้กล่าวแก่พวกเขาว่า: ฉันคือนายของลูกหลานอาดัมในวันกิยามะฮ์ (วันพิพากษา) และการกล่าวเช่นนี้เป็นการบอกเล่าถึงความโปรดปรานจากอัลลอฮ์ ผู้ทรงสูงส่ง จากนั้นท่านกล่าวต่อว่า: “พวกท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งนั้นคืออะไร?” ท่านกล่าวว่า: “ในวันกิยามะฮ์ ผู้คนจะถูกรวบรวมไว้ในดินแดนกว้างใหญ่ที่ราบเรียบและทอดยาวสุดสายตา โดยทุกคนที่อยู่ในดินแดนนั้นจะได้ยินเสียงเรียก และจะมองเห็นกันและกันอย่างชัดเจน ไม่มีสิ่งใดซ่อนเร้นจากสายตาผู้มอง เนื่องจากพื้นดินราบเรียบ ไม่มีสิ่งใดปกปิดตัวบุคคลจากสายตาผู้อื่นได้ และสายตาจะมองทะลุถึงกันทั้งหมด หมายความว่า หากมีผู้พูดขึ้น คนที่อยู่ไกลที่สุดก็จะได้ยิน และทุกคนจะสามารถมองเห็นกันได้ ดวงอาทิตย์จะเข้ามาใกล้สิ่งถูกสร้าง (มนุษย์) ในระยะเพียงหนึ่งไมล์และผู้คนจะได้รับความทุกข์และความอึดอัดที่พวกเขาไม่อาจทนได้หรือรับไหว จากนั้นพวกเขาจะพยายามแสวงหาความช่วยเหลือเพื่อปลดปล่อยตัวเองผ่านการวิงวอน (ชะฟาอะฮ์).” แล้วอัลลอฮ์ ผู้ทรงเกียรติและผู้ทรงสูงส่ง ก็ดลใจให้บรรดาผู้ศรัทธาไปหาอาดัม บิดาแห่งมนุษย์ พวกเขาจึงไปหาอาดัมและกล่าวถึงความประเสริฐของเขา หวังว่าเขาอาจวิงวอน (ชะฟาอะฮ์) ให้กับพวกเขาต่ออัลลอฮ์ ผู้ทรงเกียรติและผู้ทรงสูงส่ง พวกเขาจะกล่าวว่า: "ท่านคืออาดัม บิดาแห่งมนุษยชาติ อัลลอฮ์ได้สร้างท่านด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เอง และทรงให้มลาอิกะฮ์ของพระองค์ก้มกราบต่อท่าน ทรงสอนท่านให้รู้จักชื่อของทุกสิ่ง และทรงเป่าลมหายใจจากพระองค์เข้าสู่ท่าน" แต่อาดัมจะปฏิเสธและกล่าวว่า: "แท้จริง พระเจ้าของฉันทรงกริ้วในวันนี้ ด้วยความกริ้วที่ไม่เคยมีมาก่อน และจะไม่มีอีกต่อไปในภายหลัง" จากนั้นเขาจะกล่าวถึงความผิดพลาดของเขา ซึ่งก็คือ การที่อัลลอฮ์ทรงห้ามเขากินผลไม้จากต้นไม้ต้นหนึ่ง แต่เขาก็ได้กินมัน และเขาจะกล่าวว่า: "จิตวิญญาณของฉันต่างหากที่สมควรได้รับการวิงวอนเพื่อช่วยเหลือ ไปหาคนอื่นเถิด ไปหานูฮฺเถิด" ดังนั้นพวกเขาจึงมาหานูหฺ และกล่าวว่า: "ท่านคือศาสนทูตคนแรกที่อัลลอฮ์ส่งมายังชาวโลก และแท้จริงอัลลอฮ์ทรงตั้งชื่อท่านว่า "บ่าวผู้กตัญญู" แต่ท่านปฏิเสธและกล่าวว่า: "แท้จริงในวันนี้อัลลอฮ์ทรงพิโรธอย่างที่ไม่เคยพิโรธมาก่อน และจะไม่พิโรธเช่นนี้อีกในภายหลัง และแท้จริงท่านนบีนูหฺ เคยมีคำวิงวอน (ดุอาอ์) ที่ได้วิงวอนขอต่ออัลลอฮ์เพื่อลงโทษประชาชาติของท่าน ท่านจึงกล่าวว่า : ชีวิตของข้าพเจ้าเองต่างหากที่สมควรต้องได้รับการขอให้ได้รับการช่วยเหลือ ดังนั้นจงไปหาผู้อื่นเถิด ไปหาอิบราฮิม (นบีอิบราฮิม) แทนเถิด" ดังนั้นพวกเขาจึงมาหาอิบรอฮีมและกล่าวว่า: "ท่านคือคอลีลุลลอฮ์(ผู้เป็นที่รักยิ่งของอัลลอฮ์) บนโลกนี้ ได้โปรดช่วยวิงวอนขอความช่วยเหลือจากพระเจ้าของท่านให้แก่พวกเราด้วยเถิด ท่านไม่เห็นหรือว่าเราอยู่ในสภาพเช่นไร?!" ท่านนบีอิบรอฮีมจึงตอบพวกเขาว่า: "แท้จริงพระเจ้าของข้าพเจ้าได้พิโรธในวันนี้อย่างที่ไม่เคยพิโรธมาก่อน และจะไม่พิโรธเช่นนี้อีกในภายหลัง และแท้จริงข้าพเจ้าเคยกล่าวคำเท็จสามครั้ง ซึ่งได้แก่: 1.คำกล่าวของข้าพเจ้าที่ว่า ‘แท้จริงข้าพเจ้าป่วย’ (เพื่อปฏิเสธการเข้าร่วมบูชารูปปั้น) 2.คำกล่าวที่ว่า ‘รูปปั้นองค์ใหญ่เป็นผู้ทำลายรูปปั้นเหล่านี้’ (เพื่อชี้นำให้พวกเขาตระหนักถึงความไม่มีพลังของรูปปั้น) 3.การบอกกับภรรยาของเขาที่ชื่อ ซาเราะฮ์ ให้กล่าวว่า ‘บอกเขาเถิดว่าท่านนบีอิบรอฮีมเป็นน้องชายของนาง เพื่อปกป้องอันตรายที่จะเกิดขึ้น ความจริงก็คือ คำกล่าวทั้งสามนั้นเป็นเพียง "คำพูดอ้อม" (ที่มีนัยซ่อนเร้น) แต่เนื่องจากรูปลักษณ์ของคำพูดเหล่านั้นดูเหมือนคำเท็จ นบีอิบราฮิมจึงรู้สึกหวั่นเกรงและถ่อมตนต่ออัลลอฮ์ ด้วยการมองว่าตนไม่คู่ควรแก่การวิงวอนขอความช่วยเหลือให้แก่ผู้อื่น (ชะฟาอะฮ์) เพราะผู้ที่รู้จักอัลลอฮ์มากที่สุดและใกล้ชิดพระองค์ที่สุด ย่อมมีความหวั่นเกรงอย่างยิ่ง ท่านจึงกล่าวว่า: "ชีวิตของข้าพเจ้าต่างหากที่สมควรจะได้รับการขออภัย (ชะฟาอะฮ์) ดังนั้นจงไปหาผู้อื่นเถิด ไปหามูซา (นบีมูซา) แทนเถิด" ดังนั้นพวกเขาจึงมาหามูซาและกล่าวว่า: โอ้ มูซา! ท่านคือศาสนทูตของอัลลอฮ์ อัลลอฮ์ทรงโปรดปรานคุณด้วยสาสน์และถ้อยคำของพระองค์เหนือมนุษย์คนอื่น โปรดวิงวอนขอความช่วยเหลือแก่เราจากพระเจ้าของเจ้า เจ้าไม่เห็นหรือว่าพวกเราเป็นอย่างไร? เขาจะกล่าวว่า: แท้จริงพระเจ้าของฉัน ผู้ทรงอำนาจและยิ่งใหญ่ ทรงกริ้วในวันนี้อย่างที่ไม่เคยทรงโกรธมาก่อน และพระองค์จะไม่ทรงกริ้วเหมือนพระองค์อีกหลังจากนี้ แท้จริงฉันนั้นได้ฆ่าชีวิตหนึ่งซึ่งฉันไม่ได้รับคำสั่งให้ฆ่า ดังนั้นตัวของฉันคือผู้ที่สมควรได้รับการวิงวอนขอความช่วยเหลือ จงไปหาคนอื่นเถิด จงไปหาอีซา บิน มัรยัมเถิด ดังนั้นพวกเขาจึงมาหาอีซาและกล่าวว่า “โอ้ อีซา ท่านเป็นศาสนทูตของพระเจ้า และพระวจนะของพระองค์ได้ถูกประทานแก่มัรยัมและวิญญาณจากพระองค์ และท่านได้พูดกับผู้คนตอนที่อยู่ในเปลเมื่อยังเป็นเด็ก โปรดวิงวอนขอความช่วยเหลือแก่เราจากพระเจ้าของเจ้า เจ้าไม่เห็นหรือว่าพวกเราเป็นอย่างไร? เขาจะกล่าวว่า: แท้จริงพระเจ้าของฉัน ผู้ทรงอำนาจและยิ่งใหญ่ ทรงกริ้วในวันนี้อย่างที่ไม่เคยทรงโกรธมาก่อน และพระองค์จะไม่ทรงกริ้วเหมือนพระองค์อีกหลังจากนี้ และท่านไม่ได้กล่าวถึงบาปใด ๆ เลย ตัวของฉันคือผู้ที่สมควรได้รับการวิงวอนขอความช่วยเหลือ จงไปหาคนอื่นเถิด จงไปหามุฮัมหมัดเถิด ดังนั้นพวกเขาจึงมาหามุฮัมหมัดและกล่าวว่า: โอ้ มูฮัมหมัด เจ้าคือศาสนทูตของพระเจ้าและเป็นศาสดาท่านสุดท้าย และอัลลอฮ์ได้ทรงอภัยโทษบาปของเจ้าทั้งในอดีตและอนาคตแด่เจ้าแล้ว โปรดวิงวอนขอความช่วยเหลือแก่เราจากพระเจ้าของเจ้า เจ้าไม่เห็นหรือว่าพวกเราเป็นอย่างไร? ดังนั้นฉันจึงเข้าไปอยู่ใต้บัลลังก์ และกราบลงต่อพระเจ้าของฉัน ผู้ทรงอำนาจ แล้วอัลลอฮ์จะทรงประทานการสรรเสริญของพระองค์และการสรรเสริญอันดีแก่ฉัน ซึ่งพระองค์ไม่ได้ทรงประทานแก่ผู้ใดก่อนหน้าฉัน แล้วมีเสียงกล่าวว่า: โอ้ มูฮัมหมัด โปรดหงายหน้าขึ้นเถิด จงขอแล้วเจ้าจะได้รับมัน และจงขอความช่วยเหลือ ท่านจะได้รับการช่วยเหลือ ดังนั้นฉันจึงเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า: ประชาชาติของฉัน โอ้ พระเจ้า ประชาชาติของฉัน โอ้ พระเจ้า ประชาชาติของฉัน โอ้ พระเจ้า และการวิงวอนขอของท่านนบีมุฮัมหมัดได้รับการตอบรับ และจะมีเสียงกล่าวแก่เขา (นบีมุฮัมมัด): "โอ้ มุฮัมมัด! จงนำสมาชิกในประชาชาติของท่านที่ไม่ต้องถูกสอบสวนเข้าสู่ประตูด้านขวาของประตูสวรรค์ และพวกเขาจะได้ร่วมกับผู้คนอื่น ๆ ในการเข้าสู่ประตูอื่น ๆ ด้วย." จากนั้นท่าน (นบีมุฮัมมัด) กล่าวต่อว่า: "ขอสาบานด้วยพระนามของผู้ที่ชีวิตของฉันอยู่ในพระหัตถ์ของพระองค์ แท้จริง ความกว้างระหว่างด้านทั้งสองของประตูแห่งประตูสวรรค์นั้น เท่ากับระยะทางระหว่างมักกะฮ์และซ็อนอาอ์ในเยเมน หรือระหว่างมักกะฮ์และบุศรอในชาม (ซีเรีย) ซึ่งเป็นเมืองในแคว้นเฮารอน."