فوائد الحديث

គប្បីរវល់ជាមួយនឹងរឿងសំខាន់បំផុតដែលត្រូវការ ហើយបោះបង់នូវអ្វីដែលខ្លួនមិនត្រូវការភ្លាមៗ និងមិនត្រូវរវល់នឹងការសួរអំពីអ្វីដែលមិនទាន់កើតឡើងនោះទេ។

ហាមឃាត់ការសួរសំណួរណាដែលអាចនាំទៅរកភាពស្មុគស្មាញនៃបញ្ហា និងបើកទ្វារនៃការសង្ស័យដែលនាំទៅរកការខ្វែងគំនិតគ្នាច្រើន។

បង្គាប់ប្រើឱ្យបោះបង់រាល់ប្រការដែលគេហាមឃាត់ទាំងអស់ ពីព្រោះគ្មានការលំបាកឡើយក្នុងការបោះបង់វា។ ហេតុនេះហើយទើបការហាមឃាត់ពីប្រការនេះ គឺទូទៅ។

បង្គាប់ប្រើឱ្យអនុវត្តនូវបទបញ្ជាដែលគេបង្គាប់ប្រើទៅតាមលទ្ធភាព ព្រោះជួនកាលប្រការនោះអាចមានការលំបាក ឬគេមិនអាចធ្វើវាបាន។ ហេតុនេះហើយទើបការបង្គាប់ប្រើនេះ គឺអាស្រ័យទៅតាមលទ្ធភាពដែលគេមាន។

ហាមឃាត់ការសួរដេញដោលច្រើន។ អ្នកប្រាជ្ញអ៊ីស្លាមបានបែងចែកការសួរជាពីរប្រភេទ៖ ទីមួយ គឺសួរក្នុងន័យរៀនសូត្រ ចង់ដឹងអំពីអ្វីដែលគេត្រូវការក្នុងកិច្ចការសាសនា។ ការសួរបែបនេះត្រូវបានគេបង្គាប់ប្រើ ហើយនេះហើយជាការសួររបស់សហាហ្ពាត់។ ទីពីរ គឺសួរក្នុងន័យបង្កការលំបាកនិងដាក់បន្ទុក។ ការសួរបែបនេះ ត្រូវបានគេហាមឃាត់។

ព្រមានប្រជាជាតិនេះពីការប្រឆាំងនឹងណាពីរបស់ខ្លួន ដូចដែលបានកើតឡើងចំពោះប្រជាជាតិមុនៗ។

ការសួរនាំច្រើនអំពីអ្វីដែលមិនចាំបាច់ និងការធ្វើផ្ទុយទៅនឹងបទបញ្ជាណាពីទាំងឡាយ គឺជាមូលហេតុមួយដែលនាំឲ្យវិនាសអន្តរាយ ជាពិសេសក្នុងរឿងដែលមិនអាចដឹងបាន ដូចជាប្រការអាថ៌កំបាំងនានាដែលមានតែអល់ឡោះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលដឹង និងស្ថានភាពនៃថ្ងៃបរលោកជាដើម។

ហាមឃាត់ការសួរអំពីបញ្ហាពិបាកស្មុគស្មាញ។ អាល់អាវហ្សាអ៊ី បាននិយាយថា៖ ជាការពិតណាស់ នៅពេលដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ចង់ហាមឃាត់ពរជ័យនៃចំណេះដឹងពីខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ណាម្នាក់ ទ្រង់ធ្វើឱ្យនិយាយភាន់នៅលើអណ្តាតរបស់គេ។ ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំបានឃើញពួកគេជាអ្នកដែលមានចំណេះដឹងតិចបំផុត។ ហើយ អ៊ិពនូវ៉ាហាប់ បាននិយាយថា៖ ខ្ញុំបានឮម៉ាលិកនិយាយថា៖ ការជជែកដេញដោលចំពោះចំណេះដឹងនឹងដកយកពន្លឺនៃចំណេះដឹងចេញពីដួងចិត្តរបស់មនុស្ស។