هرکس مهره ای را (به امید نفع و دفع ضرر) بر خود آویزان نماید، الله امورش را به سرانجام نرساند و هرکس ودعه (که چیزی شبیه صدف است) را (به نیت دفع نظر) بر خود آویزان نماید،…

هرکس مهره ای را (به امید نفع و دفع ضرر) بر خود آویزان نماید، الله امورش را به سرانجام نرساند و هرکس ودعه (که چیزی شبیه صدف است) را (به نیت دفع نظر) بر خود آویزان نماید، خداوند آرامش را از او بگیرد.

از عقبة بن عامر رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «مَنْ تَعَلَّقَ تَمِيمَةً فَلا أَتَمَّ اللَّهُ لَهُ، وَمَنْ تَعَلَّقَ وَدَعَةً فَلا وَدَعَ اللَّهُ لَهُ»: «هرکس مهره ای را (به امید نفع و دفع ضرر) بر خود آویزان نماید، الله امورش را به سرانجام نرساند و هرکس ودعه (که چیزی شبیه صدف است) را (به نیت دفع نظر) بر خود آویزان نماید، خداوند آرامش را از او بگیرد». و در روایت دیگری آمده است: «مَنْ تَعَلَّقَ تَمِيمَةً فَقَدْ أَشْرَكَ»: «هرکس تعویذی را بر خود بیاویزد، شرک ورزیده است».

[صحیح است] [به روایت احمد]

الشرح

حدیث مذکور بر این دلالت دارد که هرکس تعویذی استفاده نماید و معتقد باشد که این تعویذ برای دفع ضرر مفید است، مشمول این دعای رسول الله صلی الله علیه وسلم می شود که خداوند نیتش را برعکس نموده و امورش را به سرانجام نرساند. چنانکه علیه کسی که به همان نیت از صدف استفاده می کند دعا نمود که خداوند به او آرامش و اطمینان ندهد، بلکه هر چیز آزار دهنده ای را علیه او به حرکت درآورد - و مقصود این دعا بر حذر داشتن از انجام این کار است - چنانکه رسول الله صلی الله علیه وسلم در حدیث دوم خبر می دهد که این کار شرک ورزیدن به الله است.

التصنيفات

توحيد الوهيت